اي آريايي تن ، تنت آباد

اين بخت ناهموار مي دانست ، من با تو شاهنشاه و سلطانم

نامرد رفت و انقلابي شد، پايين کشيد از مُلک ايرانم

من رفتم و با حسرتي پر درد ، ننگ فراري بودنم حالا

مانده به اين پيشاني خسته ، من شاه مخلوعي پريشانم

کاخم شده ويرانه و من هم ،در قاهره با قهر مي ميرم

من عاشق چشمان تبريزي با ابروان طاق بستانم

اي آريايي تن ، تنت آباد، اي ليلي مجنون به بارآور

دارم براي با تو بودن باز، از خواجه ي شيراز مي خوانم

من با حساب دوريِ از تو ، درگير دردي  تلخ خواهم شد

شيخ بهايي را خبر کردم ، گفتم مريض جبر و جبرانم

اي کاش جاي اين نسيم از شرق، امداد مي آمد ولي غربي

باور نمي کردم ولي حالا بيمار  آذرباي جانانم

من با خيال تو سوار تاب ، در باغ ارکيده پر از لبخند

اما نبيند روز بد چشمت ، بي تو  . نمي دانم ، نمي دانم

م.ش (متين)