سينه ام محتاج بود و از بيانش عار داشت
درد دل ها در درونش با خود دلدار داشت
پير ديري دوش ديدم، بر سرش دستار داشت
گفت با من زين حکايت ، حکمت بسيار داشت
بلبلي برگ گلي خوش رنگ در منقار داشت
و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌هاي زار داشت
غرق حيرت بودم اين آواي همچون داد چيست؟
نغمه ي عشق است؟ نه ، ظلم است يا بيداد ؟ چيست؟
در دلم داغي نشست و ماتمي افتاد ، چيست؟
پس دگر تکليف ما اندر فراق آباد چيست؟
گفتمش در عين وصل اين ناله و فرياد چيست
گفت ما را جلوه معشوق در اين کار داشت
بود مالامال درد و داغ و در سوز و گداز
گاه رو مي کرد باز و گاه اندر انقباض
چشم مي بست و به ناگه ديده را مي کرد باز
گفتمش با طعنه، اي دلداده ي دور از طراز
يار اگر ننشست با ما نيست جاي اعتراض
پادشاهي کامران بود از گدايي عار داشت
رو ترش کرد و چنان که چرخ گردون زآن اوست
آنچنان که ، هي ! چرا عقلت به گمراهي فروست
يا که گويي با سفيهي بي خرد در گفتگو ست
گفت دارد نکته اي؛ باريکتر از تار موست
در نمي‌گيرد نياز و ناز ما با حسن دوست
خرم آن کز نازنينان بخت برخوردار داشت
پير گفتا خيز تا سير گل و بستان کنيم
هر چه را معشوق مي فرمايد، از جان آن کنيم
بايد اين بنياد را در طرح خود ويران کنيم
خشکي اين باغ را سيراب از باران کنيم
خيز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنيم
کاين همه نقش عجب در گردش پرگار داشت
گفت خيز آخر جوان اين سان دگر خامي مکن
خويش را محکوم حکم تلخ ناکامي مکن
اين دل شاداب را محزون به آرامي نکن
بين عقل و دل درون خويش نمامي مکن
گر مريد راه عشقي فکر بدنامي مکن
شيخ صنعان خرقه رهن خانه خمار داشت
پيرمردي بود اما گوئيا در کنج دير
داشت گويا سبقه ي اصحاب احمد، چون زبير
روح من را داد در آفاق و انفس ، خوب طير
تا بيابم از درون خويش از عصيان و خير
وقت آن شيرين قلندر خوش که در اطوار سير
ذکر تسبيح ملک در حلقه ر داشت
همچو مولانا که خورشيدش فکند اندر کنشت
خفته بودم در ميان حجره اي بي سقف و خشت
مانده بودم در بيابانم کنون يا در بهشت
دست رفت و با قلم اين بيت را از سر نوشت
چشم حافظ زير بام قصر آن حوري سرشت
شيوه ي جنات تجري تحتها الانهار داشت
م.ش (متين)
درباره این سایت